Terminy odszkodowanie i zadośćuczynienie często dotyczą tego samego zdarzenia, mimo to w praktyce odnoszą się do dwóch zupełnie różnych kwestii. Stąd też tak ważne jest poznanie różnic pomiędzy odszkodowaniem a zadośćuczynieniem.
Odszkodowanie jest świadczeniem o charakterze kompensacyjnym, którego celem jest naprawienie szkody o charakterze wymiernym i materialnym (np. zakup sprzętu do rehabilitacji). W szkodę taką wlicza się między innymi stratę, czyli czynnik zmniejszający majątek osoby poszkodowanej, oraz utracony ewentualny zysk, spowodowany daną sytuacją czyli to, co osoba poszkodowana mogłaby zyskać gdyby nieszczęśliwy wypadek się nie zdarzył. Możemy wyróżnić szkodę na mieniu, czyli na wszystkim tym, co należy do osoby poszkodowanej ale nie jest bezpośrednio związane z jej osobą, oraz szkodę na osobie czyli spowodowanie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, oba te aspekty są zaliczane do majątku poszkodowanego.
Zadośćuczynienie, jest to środek naprawienia przez zapłatę szkody niemajątkowej (krzywdy) w razie spowodowania śmierci, uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, naruszenia praw pacjenta, naruszenia praw autorskich i pokrewnych oraz nieokreślonej ilości dóbr osobistych, a także przez złożenie nakazanego oświadczenia lub inne zachowanie się sprawcy.[signinlocker] Zadośćuczynienie ma na celu rekompensatę poczucia krzywdy, cierpień psychicznych i fizycznych, będących następstwem wypadku. Z uwagi, iż dotyczy ono szkód niewymiernych – cierpienia nie da się obliczyć, określenie wysokości zadośćuczynienia dokonuje się w oparciu o analizę indywidualnej sytuacji konkretnej osoby. Według orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 lipca 2013, ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest ”odpowiednia”, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Określając wysokość zadośćuczynienia sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym głównie stopień, trwałość skutków, prognozy na przyszłość, wiek itp.
Dla osoby poszkodowanej największe znaczenie mają różnice w sposobie dochodzenia roszczeń z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania. O przyznaniu zadośćuczynienia decyduje Sąd, który na podstawie zebranego materiału dowodowego (przesłuchania świadków, dokumentacji medycznej, opinii biegłych, a przede wszystkim zeznań samego pokrzywdzonego) podejmuje decyzję jaka kwota będzie odpowiednia, aby zrekompensować krzywdę.
Z inną sytuacją mamy do czynienia w przypadku odszkodowania. Aby Sąd mógł zasądzić odszkodowanie, poszkodowany musi przedstawić materiał dowodowy wskazujący dokładnie wysokość poniesionej szkody (np. rachunki za wykupione lekarstwa). [/signinlocker]
Odszkodowanie a zadośćuczynienie
Terminy odszkodowanie i zadośćuczynienie często dotyczą tego samego zdarzenia, mimo to w praktyce odnoszą się do dwóch zupełnie różnych kwestii. Stąd też tak ważne jest poznanie różnic pomiędzy odszkodowaniem a zadośćuczynieniem.
Odszkodowanie jest świadczeniem o charakterze kompensacyjnym, którego celem jest naprawienie szkody o charakterze wymiernym i materialnym (np. zakup sprzętu do rehabilitacji). W szkodę taką wlicza się między innymi stratę, czyli czynnik zmniejszający majątek osoby poszkodowanej, oraz utracony ewentualny zysk, spowodowany daną sytuacją czyli to, co osoba poszkodowana mogłaby zyskać gdyby nieszczęśliwy wypadek się nie zdarzył. Możemy wyróżnić szkodę na mieniu, czyli na wszystkim tym, co należy do osoby poszkodowanej ale nie jest bezpośrednio związane z jej osobą, oraz szkodę na osobie czyli spowodowanie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, oba te aspekty są zaliczane do majątku poszkodowanego.
Zadośćuczynienie, jest to środek naprawienia przez zapłatę szkody niemajątkowej (krzywdy) w razie spowodowania śmierci, uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, naruszenia praw pacjenta, naruszenia praw autorskich i pokrewnych oraz nieokreślonej ilości dóbr osobistych, a także przez złożenie nakazanego oświadczenia lub inne zachowanie się sprawcy.[signinlocker] Zadośćuczynienie ma na celu rekompensatę poczucia krzywdy, cierpień psychicznych i fizycznych, będących następstwem wypadku. Z uwagi, iż dotyczy ono szkód niewymiernych – cierpienia nie da się obliczyć, określenie wysokości zadośćuczynienia dokonuje się w oparciu o analizę indywidualnej sytuacji konkretnej osoby. Według orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 lipca 2013, ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest ”odpowiednia”, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Określając wysokość zadośćuczynienia sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym głównie stopień, trwałość skutków, prognozy na przyszłość, wiek itp.
Dla osoby poszkodowanej największe znaczenie mają różnice w sposobie dochodzenia roszczeń z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania. O przyznaniu zadośćuczynienia decyduje Sąd, który na podstawie zebranego materiału dowodowego (przesłuchania świadków, dokumentacji medycznej, opinii biegłych, a przede wszystkim zeznań samego pokrzywdzonego) podejmuje decyzję jaka kwota będzie odpowiednia, aby zrekompensować krzywdę.
Z inną sytuacją mamy do czynienia w przypadku odszkodowania. Aby Sąd mógł zasądzić odszkodowanie, poszkodowany musi przedstawić materiał dowodowy wskazujący dokładnie wysokość poniesionej szkody (np. rachunki za wykupione lekarstwa). [/signinlocker]
