Nieraz spotykają nas zdarzenia, których nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Taką sytuacją może być wypadek, którego konsekwencje mogą nas dotykać jeszcze przez długi czas. Czy należy nam się wtedy renta uzupełniająca?
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964r – Kodeks Cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 z późn., zm.), mówi o tym, że – „jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeśli zwiększyły się całkowicie jego potrzeby, lub zmniejszyły widoki na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty”. Wynika z tego, że możliwość ubiegania się o rentę uzupełniającą posiada osoba, która po 1) utraciła całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, po 2) perspektywy jej powodzenia w przyszłości zostały obniżone, po 3) po wypadku ma zwiększone potrzeby niż dotychczas.
Omawiając 3 punkt, należy tu wspomnieć, iż „zwiększone potrzeby” to między innymi:
- koszty leczenia (na przykład wydatki na lekarstwa)
- koszty rehabilitacji
- koszty wykonywania zabiegów
- koszty specjalistycznej diety
- koszty sprawowania opieki przez osoby trzecie (na przykład kiedy osoba po wypadku wymaga stałej opieki wykwalifikowanej pielęgniarki)
- inne koszty związane z leczeniem oraz zapobieganiem pogorszenia się stanu zdrowia poszkodowanego
Istotną rzeczą, jeżeli chodzi o rentę na zwiększone potrzeby (zgodnie z przepisem art. 444 § 2 k.c.), jest to, że do przyznania takiej renty wystarczy udowodnić istnienie zwiększonych potrzeb. Oznacza to, że nie zachodzi tu konieczność faktycznego wydawania środków, na przykład na opiekę lekarską i tym podobne. Jest tak dlatego, iż poszkodowany do czasu otrzymania renty uzupełniającej może faktycznie nie dysponować funduszami na pokrycie zwiększonych potrzeb.[signinlocker]
Przy dochodzeniu roszczeń z tytułu renty na zwiększone potrzeby, należy wykazać rozmiar zwiększonych potrzeb oraz przewidywany czas ich występowania – przydatne tu będą opinie lekarskie. Wysokość renty, jaką powinien otrzymać poszkodowany, ma charakter indywidualny, gdyż różne mogą być uwarunkowania, w jakich znalazła się dana osoba. Na przykład poszkodowany dostanie większą rentą, jeżeli leki będą droższe w miejscowości, w której żyje, niż w innych miejscowościach. Tak więc określenie wysokości renty, powinno odbywać się na podstawie wiedzy o kosztach leczenia, opieki i zabiegów.
Kolejną ważną informacją jest to, iż wysokość renty uzupełniającej może ulegać zmianie. Jeżeli poszkodowanemu w trakcie leczenia powiększyły się koszty rehabilitacji, może w każdej chwili wystąpić o zwiększenie wymiaru renty. Z kolei osoba zobowiązana do wypłaty renty, również może cały czas śledzić, czy wysokość wypłacanej renty jest adekwatna do potrzeb, a jeśli nie, wystąpić o jej zmniejszenie.
W zależności od tego, czy doznaliśmy trwałego (nieodwracalnego) uszczerbku na zdrowiu, czy też nie – zostanie nam przyznana renta stała bądź czasowa. Renta stała będzie wypłacana do końca życia, natomiast renta czasowa zostanie przyznana wtedy, kiedy następstwa zdarzenia będą długotrwałe, ale nie nieodwracalne.
A zatem jeżeli ulegliśmy wypadkowi, niespowodowanemu naszą winą, zostanie nam przyznana renta uzupełniająca, płacona przez sprawcę wypadku bądź jego ubezpieczyciela. Warto pamiętać, iż nawet jeśli nie podejmujemy leczenia (bo na przykład nie mamy środków finansowych), to i tak możemy się ubiegać o rentę, gdyż brana pod uwagę jest tylko zaistniała potrzeba. W zależności od tego, czy uszczerbek na zdrowiu jest trwały, czy też długotrwały, ale jest możliwość wyleczenia i powrotu do zdrowia, otrzymamy rentę stałą lub czasową. [/signinlocker]
